همه بنیان گذاران پادشاهی و یا درهم کوبندگان آن یک ویژگی بزرگ دارند...
ابتدای شروعشان پر از شکست بود.
شکست ..
پشت شکست..
با ناامیدی بیگانه بودند..در مقاطعی از زمان همه چیزشان را از دست می دادند از تمام دارایی شان یک ثروت باقی می ماند..
ثروت امیدواری به پیروزی.
همیشه که نباید اولین هارا ، آخرین کار در نظر گرفت. همیشه کارها و پروژه ها و حتی حرفایتان را این ور و اون ور کنید تا بتوانید چیز خوبی از توش در بیارید و اصلاحا از ماست کره بگیرید...
همیشه اولین نوشته ها و اولین فکری که به ذهنمان میاد و اولین ایده ای که به ما چشمک می زند و اولین برخوردی که می خواهیم با کسی داشته باشیم ناقص است..
بذاریم رنگ و رو بگیرد و ته نشین بشه و حالت بگیره و نعوظش کامل بشه ( معذرت ؛ واقعا جایش بود) .
واقعا چرا فکر می کنیم اولین کارهایمان بهترین کار های عمرمان باشد؟؟!.
بله گفتن خیلی فواید دارد وتا جایی که اطلاع دارم عوارض خاصی براش گذارش نشده است..
فیلم yes man به طور کامل این قضیه را باز نموده است...
البته همیشه تناقضات در کلام بشر وجود دارد. به همین دلیل آقای وارن بافت در مورد موفقیت سرمایه گذاری میگه همیشه نه بگید تا موفق شوید...
بله گو باشیم ..اشتباه نشود .. بله قربان گو نباشیم..
بله گفتن دروازه ها و دریچه های جدید به روی ما می گشاید..
چه راه های وجود دارد که زندگی ما بهتر شود؟ شخصیت ما بهتر شود و رفتار و عملکرد قشنگ تر و زیباتری داشته باشیم. من به جرئت می توانم ادعا کنم که تا حدودی توانسته ام راه های بهتر زیستن را پیدا کنم. گرچه ادعا را دوست ندارم. اولین گام صبوری است. چیزی که کمتر به آن عادت داریم.به خودمان به جهان آفرینش و به زندگی مهلت بدهیم تا همه چیز به روال بیفتد. هرچیزی به تناسب خودش صبوری می خواهد هر چند هدف بزرگتر باشد زمان بیشتری از ما می طلبد...
من خودم از موقعی که فهمیده ام گذشت زمان لازم است و هیچ راه میان بری هم در کار نیست کارهایم بهتر و پخته از آب در می آیند.
یاد بگیریم از خدا کمک بخواهیم و تیپ شخصیتی مان را بیابیم و خواسته ها و نیاز ها و .. خود را پیدا کنیم...
فکر می کنم منظورم را حد اقل 50 در صد به انتقال داده ام و همین هم برای بهبودی فردی معرکه است..
خیلی از ماآب از سرمان گذشته است. دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم .طوری بهم ریختیم که عمرا اگر بشود مرهمی برای دردهایمان پیدا شود.زیر بار مشکلات زندگی له شدیم که صدای شکستن استخوان را پرندگان آسمان هم شنیده اند. ناله و زجه های بی کسی مارا کسی نشنید که نشنید. از سیل اشک های ما رودخونه به پا شد.
فریاد زدیم فریاد رسی نرسید. دادکشیدیم کسی به دادما نرسید. نعره کشیدیم کسی با گوشه چشمی به ما نگاهی نکرد.
قصه پر غصه ما اسطوره غم انگیز ادبیات شد...چه شبها که از شدت غم خواب به چشم ما نیامد ..
و چه شبها که مشکلات زندگی کابوس خواب هایمان هم شده بود ..
و چه روزها که با دلی غمبار روزمان را شروع می کردیم. چون سختی ها سرنوشت محتوم زندگی ما بود.
چه روزها و شب هایی که آرزو می کردیم کاش آنچه می بینیم کابوس وحشتناکی باشد در خواب... اما. دریغ و درد که واقعیت زندگی ما بود و چاره ای نداشتیم جز اینکه تحملش بکنیم.
چه وقتها که دلمان به حال به کسی مان می سوخت و می گداخت..
چه زمانهایی که که از شدت غم نفس تنگی گرفتیم و فشار ما افتاد.
چه موقع هایی که می دانستیم بد آوردیم و خیلی هم بد آوردیم الکی بقیه را دلخوشی می دادیم و ته دل ما از غم داد می کشید.
به یاد بغض کردن ها و اشک ریختن ها و دوری ها می افتم...
به یاد غروب های بی کسی و شبهای تنهایی و ظهر های کسل و بی رمق که نای نفس کشیدن نداشتند.
به یاد لحظهای های حساس و استرس باری که داشتیم می افتم که گذشت.
به یاد زخم زبان ها و تحقیر شدن ها و کلمات زهر آمیز دیگران می افتم..
و به یاد خیلی چیزهایی که دیگر نیستند .
به یاد کسانی که در کنار ما نیستند......
به یاد خوشی های تمام شده و لحظه های شاد باهم بودن.
به یاد کسانی که برای شان جان می دادیم و دیگر با ما نیستن.
..............
نیاز نیست که خیلی با خودت درگیر بشی. همین که دلت خواست به نداش گوش بده.دل اشتباه نمیگه. ما خیلی وقت ها به اشتباه حرف های اشتباه را درست می پنداریم.
یکجا به من بگید که دلتون کاری را خواست و تهش اشتباه بود..شاید استثنایی داشته باشد ولی به مراتب کمتر از موقعی بوده که عقلتان حرف یا کاری را درست دونسته و جلوتر که رفتی افتضاح بوده است.
......
به خودم قول دادم کمتر بنویسیم و کمتر حرف بزنم در عوض بیشتر فکر کنم و بیشتر گوش بدم و بیشتر بخندم ...
در ادامه عنوان باید به گویم که گاهی دل انسان هوس می کند که کار خوبی انجام دهد و این هوس هوس خوبی است. پس نتیجه می گیریم که هر هوسی هوس بد نیست و بزه نیست.
و چه هوسی بهتر از نوشتن ..
خیلی از صاحبنظران معتقد اند که انسان معتاد موفق می شود ! بله تعجب نکنید انسان معتادی که به کارش اعتیاد دارد موفق می شود..
و این نتیجه خوشایند همان هوس مبارکی است که من در موردش بحث می کنم.
فکر می کنم مطلب را به شما رسوندم پس نیازی به پرگویی ( ببخشید پر نویسی نیست.)
تجربه به من آموخته است که موفق شدن از طریق دو تا راه به دست می آید : سر و صدا کردن و تحرک داشتن و راه دوم از طریق عمیق شدن؛ عمیق فکر کردن و عمیق کار کردن...
اما من از هردو راه نتیجه دیده ام .
ولی اینکه کدام یک راه بهتری است؟ من خودم هم نمی دانم .
اگر کسی می داند که کدام راه بهتر است. کامنت بذارد .
هر سال که اول محرم می شود و عزاداری و سینه زنی و تیغه زنی و...شروع می شود همیشه برای من این سوال تداعی می شود که چرا واقعا برای امام حسین عزاداری می شود. شهدا که جایشان بهشت الهی ست و در ناز و نعمت به سر می برند نیازی نیست که ما در این دنیا برای شان لباس سیاه بپوشیم و به سر و صورت بزنیم و داد و بی داد و گریه و نوحه کنیم.
به نظر من بیشتر می خورد که برای یزید و ابن زیاد و قاتلین امام حسین گریه و ماتم و لباس سیاه باشد که واقعا آخرتشان را ویران کردند ...
خود امام حسین به ما نمی خندد که اینا را ببین برای من گریه می کنند من که حالم خیلی خوبه ..
در مورد پولداری و راه های پول دار شدن حرف و حدیث های زیادی گفته شده و الان به برکت سوشیال مدیا هم هم کسی از در وارد میشود تبدیل به استاد آموزش ثروتمندی می شود...
توی یوتیوب هم سری بزنید از شرق و غرب عالم همه می خواهند به ما درس ثروتمندی بدهند ...
یکی از قانون جذب و فرکانس می گوید و یکی از سخت کوشی و یکی از راه های فروش و هوش مالی و یکی هم به سبک رمال ها از اعداد جادویی می گویند و عده هم از آیات قرآن و دعا بحث می کنند...
اما من در این نوشته کوتاه راه خودم را به شما می گویم و معتقدم که این راه برای پولداری بهتر جواب می دهد.
به نظر من انسان باید ژن خود را ثروتمند کند یعنی تا DNA شما DNA انسان پولداری نباشد هرچه قدر هم به این در و آن در بزنید از پول خبری نیست که نیست.
بعضی شخصیت شان پول دار است. حتی اگر در خانه شان نشسته باشند بازهم پول سراغ شان می آید..
از چنین آدمی حتی اگر تمام دارایی اش بگیری بعد از مدتی همان آدم می شود...
خودمان هم دیدیم که یک آدم پول داری زیر بار رفته اما پس از چندی نه تنها فقیر نشده که پول هایش بیشتر هم شده است...
پس پول در زندگی این آدم اهمیتی ندارد شخصیت این آدم مهم است...
