واقعیت های تلخ و شیرین !

  پیش نوشت :

اگر در زندگی، دقیق شویم ؛ واضح می بینیم که زندگی ، شکل

گرفته از "واقعیت های تلخ و شیرین" .

به طور طبیعی ، انسان گرایش داره  به سمت ،توجه به تجربه های تلخ و آنها را "هایلات" می بینه .

و این طرز فکر منجر میشه به" منفی بینی" و "منفی بافی" ودرنتیجه دنیا تبدیل میشه به جهنم ؛ .

اگر ما بخواهیم آگاهانه "واقعیت های خوشایند" را برجسته سازی کنیم ، و زاویه نگاه مان را بچرخانیم به سمت نقاط سرسبز و زیبای زندگی ، حد اقل آب و هوای زندگی ما عوض می شود.

با تمرکز به قسمت" خوشایند زندگی" ، سیلی از نعمت ها به راه می افته ؛ دلیلش اینه که توجه به هرچیزی موجب گسترش اون چیز میشه!.

تسلی بخش های زندگی .

تسلی بخش های زندگی را اولین بار "آلن دوباتن" نوشت؛ وتا جایی که مطالعاتم قد می دهد کسی چنین چیزی ننوشته است نه اینکه من بدم می آید کسی چنین کتابی بنویسد یا اینکه حسودی کنم ...!

میشه در تجربیات روزانه رد پای تسلی بخش ها را پیدا کرد ؛ تسلی بخش ها شبیه آرامش بخش هایی هستند ، که احساس خوبی به شما می دهند ؛ بعضی ها هم هستند که دنبال "زجربخش های زندگی" هستند ؛ به نظرم ، مردم نیاز به کسی ندارند که زجر و بدبختی های شان را به آنها گوشزد کند ؛ عینا مثالش اینه که کسی بخواهد توی گوش شما بزند!. بعد در توجیه کارش بگوید : می خواستم ، یه کمی عاقل تر بشوی! . این روز ها سرت به کار و زندگی نیست ، همش سر به هوا هستی؟ !

بعضی ها هم این قدر ، فازشان منفی هست که حوصله این قرتی بازیها را ندارند! و بدتر ؛ اعتقادی به کتاب های زرد ندارند واین کتاب هارا نوعی کلاه برداری می دانند ؛ طوری هم حرف می زنند ، انگار که حساب شان را در بانک های سویس و هلند ، خالی کرده باشند!  اگر از همین آقایون بپرسید که سالی چندتا کتاب زرد می خرند، شاید جوابش بخشی از این معمارا حل کند! ... خب جناب عالی که اعتقادی به کتاب زرد ندارید ، پیشنهادتان چه کتاب هایی هست؟  سبز ، آبی ، بنفش ، قرمز ...  یک سوال دیگر ؛ چرا این کتابارا زرد می گویید ، تاجایی که من می دانم ، رنگ زرد همچین بد هم نیست. ممکنه که اینها زرد را در مقابل سیاه بدانند!    کتاب های زرد  نخونید کتاب های سیاه بخونید ؛ سیاه یعنی چه ؟ جوابش ساده است؛ بدبختی، یعنی یکی نشسته از بدبختی هاش برای تان نوشته است ، شما هم  با ذوق و شوق می خونید!   دلتان هم خوشه که حد اقل زرد نمی خونم!  من یه مدتی رمان خون شده بودم ؛ همش رمان می خوندم ؛ هدفم چه بود؟ ، رسیدن به موفقیت ؟ ؛ بعد از خوندن هر رمانی که تموم می کردم ، غم عجیبی به دلم می نشست ! خودم را تسلی می دادم که ببین چقدر این کتاب برات مفید بود؟ چقدر روی تو تاثیر گذاشت! . آخیششش.!  راحت شدم ! اما ته دلم از غصه و ناراحتی داشتم می سوختم. 

اولین تسلی بخش : خودت را با کسی مقایسه نکن ؛ DNA تو با اون فرق می کنه ، تجربه های زندگی اش با تو متفاوت هست، موقعیت اجتماعی ووضعیت مالی و خلاصه در خیلی چیزها با تو تفاوت دارد.  نمی خوام  بگم که "رقابت سالم " بد هست، می تونی باهاش رقابت بکنی منتها به شکل خودت ، با قالب شخصیتی و شرایط زندگی خودت ، نه کامپلت شبیه اون بشی . مثل اون کلاغی که می خواست ، شبیه کبک راه بره ، راه رفتن خودش هم از یادش رفت.  در همین مورد مولانا جلال الدین می فرماید :  خلق را تقلیدشان برباد داد.......ای دوصد لعنت بر این تقلید باد.   مولانا جلال الدین ، یکی از شخصیت هایی هست که واقعا خودشه ! به همین خاطر هم خیلی رک حرفش را می زند و از قضاوت کسی هم نمی ترسد . در همین مورد داستان خاتونی را تعریف می کند که کنیزک را می دید که الاغی کار بد(!) انجام می داد ؛ خلاصه ؛ شیطان رفت توی جلد خاتون که تو هم چنین کاری بکن ! .  خاتون هم چنین کرد و در نتیجه چون توان جنسی انسان و دستگاه تناسلیش متفاوت هست ؛ در دم جان به جان آفرین تسلیم کرد.  خاتون متوجه کدو نشده بود.   این بود نتیجه مقایسه نادرست و اشتباه .

تسلی بخش دوم :   اگر یه زمانی اشتباه خیلی بدی کرد و یا یه موقعیت اوکازیونی را به دلیل حماقت یا تساهل ویا  هرچیز دیگری که از دست دادی ، غصه خوردن را متوقف کن و خیلی راحت خودت را ببخش ؛ چون ما آدمها  ، علم غیب نداریم که بفهمیم بعدا چی میشه ؟ یا چی بهتره ؟ شاید گول بخوریم ، دیگه نیازی نیست که مدام خودمان را زجر بدهیم . اگر کس دیگری را مقصر می دانی اون را ه ببخش ؛ یه جمله خیلی "تسلی بخشی" جایی خوندم که می گفت : "ببخشید قبل از این که دیر شود"!   اصلا هیچ آدمی پیدا نمیشه که اشتباه نکرده باشه . برید زندگی نامه افراد متمول دنیارا بخونید که اشتباهات زیادی کردند. پس به خودت سخت نگیر . "برای چیزی که در کنترلت نبوده غصه نخور"  

ادامه دارد ....