همه ما ممکن است ، اشتباه کنیم !

در جستجوی ساده ای که در اینترنت داشتم؛ جمله "روزنوشته" را سرچ کردم ، اولین صفحه فکر کنم ، شعبانعلی بود  -فکر کنم اولین بار این اصطلاح را ایشان مد کرد-  چند نام پایین تر آمدم ، پس از گذشتن از چند روزنوشته ، وارد اتاق مجازی (سایت) یکی از آنها شدم ؛ نام ایشان در خاطرم نیست ؛ در توضیح  ابتدایی ، نوشته بودند که ایده های من در سایت ،صرفا مال خودم است و من در قبال آنها هیچ مسئولیتی ندارم - شاید کسی بخواد بر اساس ایده ام ، خودکشی کند یا پول هایش را به دریا بیندازد یا خانه اش را آتش بزند یا کار وحشتناک دیگری بکند!.

با خودم اندیشیدم که مگر آدمی پیدا می شود که بخواهد بر اساس حرفای یک آدمی که نمی شناسد ، تصمیم خطرناکی بگیرد؛ 

-  صد البته این مسئله ، ما جماعت نویسنده را سلب مسئولیت نمی کند- 

آیا ما نباید از خودمان بپرسیم که وقتی معتقد به حرفی نیستیم چرا باید دست به قلم ببریم ؟!.

واقعا چرا !؟

مراحل پیشرفت وبلاگ نویسی من !

پیش نوشت :

روزانه ، افکار و ایده های مختلفی به سرم می زند وخیلی زود هم از سرم می پرند؛ اگر بخواهم بعدا ایده هارا ، مکتوب کنم؛ حد اقلش این است که با همان حرارت قبلی نیست؛ بنابر این تصمیم گرفتم یک کپی از تمام افکارم بگیرم و بعدا سر فرصت ، همه را کنار هم بچینم.

اصل نوشت: 

ذاتا اینجوری هستم که از آدم های پر، خوشم می آید ؛ چه آقای "رادان" باشد و یا" چه رحیم پور ازغدی "و چه "سامان گلریز".

ولی خب، از همان روز اول ، به همین خوبی نبوده اند ؛ فرنگی ها ضرب المثلی دارند که می گوید: "روزی همه حرفه ای ها ، افتضاح بوده اند"

قضیه" مولکول ها و سلول ها" را هم می دانم و نمی خواهم "جهش ادبی" داشته باشم و یک شبه ؛ ره صدساله را بپیمایم.

گرچه گاهی وسوسه هم می شوم و به خودم می گویم : 

"تو می توانی !"

"می توانی سر یک متن این قدر وقت بگذاری تا از آن یک متن عالی و فاخر بیرون بیاید؛ اما می دانم که این راهش نیست."

"جهش وسوسه بزرگ" هیچ وقت کسی را به جائی نرسانده است."

جایی خواندم که :"شما باید همواره جایی برای اشتباه کردن ، بگذارید".

درصدی برای اشتباه کردن ! ؛ مثلا 20% .

پایان نوشت:

فعلا همین قدر کفایت می کند!.

 

چرا در وب مینویسم، نه در شبکه های اجتماعی!

چرا در وبلاگ می نویسم و در شبکه های اجتماعی ، قلم فرسایی ندارم!؟

شبکه های اجتماعی مثل خیابان های شلوغ می مانند و من از شلوغی زیاد خوشم نمی آید ؛و چون یک درونگرای قهارم !.از شلوغی متنفرم .

من فضای وب را بیشتر ترجیح می دهم ؛ چون وب ماندگار هست ولی شبکه های اجتماعی اینجوری نیستند و مثل بساط کنار خیابان هستند که ولی فضای وب را مثل مغازه ی شیکی می دانم که چیدمان قشنگی دارد و قفسه هارا هر روز مشاهده می کنم و مقدار پیشرفت خودم را اندازه می گیرم.

"شعبانعلی" حرف خوبی دارند ؛ می گویند ؛ وبلاگ نویسان برای خودشان بنویسند و دنبال جذب مخاطب و خواننده نباشند ؛ می توانند خودشان ، مخاطب نوشته هایشان باشند.

نوشتن ، فواید زیادی دارد ؛ اما وبلاگ نویسی می تواند هم قدرت نوشتاری را افزایش دهد و هم موجب افزایش سطح دانش ، هم می شود.

♡♡♡

دو استاد ، می توانند در زمینه  وبلاگ نویسی به شما کمک کنند :

شعبانعلی و کلانتری ؛

من خودم ، شعبانعلی را پیشنهاد می کنم .