باید بپذیریم که هیچ کسی در این دنیا کامل نیست
پس چرا مااز عیوب خود کوه می سازیم .
چرا از ابراز خود واقعی می هراسیم
چرا خودمان را در لعاب پوشالی پوشانده ایم
باور کنید اگر ما خود واقعی مان باشیم همان اندازه از هوش همان اندازه از استعداد واز خودمان بودن لذت ببریم
زندگی بسیار زیبا تر می شود
بگوییم بخندیم حرف بزنیم خودخودمان باشیم
بیشتر جذاب تر می شویم
از طرد شدن نهراسیم
از مورد قبول نبودن نهراسیم
باید بپذیریم همه انسان ها عیوب دارند.
واین اصلا چیز بدی نیست
اتفاقا خیلی هم چیز خوبی است
ما با صداقت برخورد کرده ایم
واین جوری بیشتر مورد اعتماد خواهیم بود
مردم بیکار ننشسته اند که مارا مداقه قرار دهند
ما خودمان خیلی هارا می شناسیم
که کاملا صادقانه برخورد می کنند ومردم همین صداقتشان را دوست دارند.
ما نباید انتظار داشته باشیم که همه مردم ازما خوششان بیاد
ویا حرف های مارا تایید کنند
اگر مسخره هم بکنند که عموما نمی کنند اصلا مهم نیست
دلیل اینکه در مجالس ما حالت گرفته داریم ومنقبض می شویم همین عامل کمال گرایی است
که به ما اجازه نمی دهد حرف بزنیم یا خود را شایسته حرف زدن نمی دانیم اگر حرف هم بزنیم ناقص وشکسته می شود
واحساس راحتی نداریم
پس باید تمرین بکنیم
وتلقین بکنیم
وتجسم بکنیم
خلاصه دست از تمرین نکشیم
مگر کم هستند اطراف ما آدمها یی که اشتباه می کنند
پس با جرئت واعتماد به نفس باشیم
وراحت صحبت کردن را تمرین کنیم
وسعی کنیم خودمان باشیم اما باهیجان با شوق با شور
واز زندگی لذت ببریم
واز حرف زدن لذت ببریم
واز اختلاط با مردم لذت ببریم
وهمیشه سعی کنیم سرحال وبا نشاط باشیم
وحرف های زیادی برای گفتن داشته باشیم
در انتخاب سخنان وسواسی نباشیم
خلاصه مردم را سرگرم کنیم
وبا هر جور مزاجی که مردم دارند سازگار باشیم
خیلی دیر عصبانی شویم وچه بهتر که اصلا عصبانی نشویم
خیلی تودار نباشیم وهرلحظه بدانیم دوروبر ما چه می گذرد!
شاد باشیم وبا گذشت
بخندیم
از زندگی لذت ببریم
معجزه ها در راه اند.
